|
ZAMEK W BIERUTOWIE, STAN OBECNY
|
M
urowane założenie zamkowe w Bierutowie wzniesione zostało prawdopodobnie w 1. połowie XIV wieku za panowania księcia Konrada I po tym, jak praw do tej części księstwa wrocławskiego zrzekł się przymuszony do tego Henryk Brzuchaty i Bierutów objęli w posiadanie władcy głogowsko-oleśniccy. Wcześniej istniał w tym miejscu drewniano-ziemny gród założony zapewne w XIII stuleciu z inicjatywy Henryka III lub Henryka IV Probusa. Początkowo skład gotyckiego założenia stanowiło otoczone murem obronnym prostokątne w planie palatium i dostawiona do niego od północy kwadratowa u podstawy wieża. Aż do połowy XVI wieku warownia nie odgrywała większej roli, ani reprezentacyjnej ani militarnej, pełniąc funkcję jednej z siedzib zarządców książąt oleśnickich. Przyczyn tej marginalizacji należy szukać w znacznym oddaleniu zamku od ważnych szlaków handlowych, a zarazem niedużej odległości od stołecznej Oleśnicy, która w pierwszym rzędzie przyciągała kupców i rzemieślników. Niebagatelny wpływ na ograniczony rozwój Bierutowa miały również wydarzenia, jakie nastąpiły w przeciągu całego XV wieku: najazd band husyckich w 1430 roku, klęska głodu z połowy stulecia i pożar z roku 1474, podczas którego zniszczeniu uległo trzy czwarte zabudowy miejskiej.
|
|
|
ZAMEK I MIASTO W POŁOWIE XVIII STULECIA NA RYCINACH FRYDERYKA BERNARDA WERNHERA
|
Pierwotna nazwa osady Legnitz (1255), a później Lignica w akcie lokacyjnym z 1266 roku zmieniona została na Fuerstenwald. Ta jednak nie przyjęła się i w następnych latach miasto występowało w dokumentach jako ante civitatem Beroldi (1268), Beroldestat (1288) i Berodestat (1288), które swą etymologię przypuszczalnie zawdzięczają imieniu Bernhard, a właściwie jego skrótowej formie Berold lub Berol. Imię to w niektórych źródłach identyfikowane jest z margrabią Bertholdem, ojcem św. Jadwigi Księżnej Śląskiej. W księdze łacińskiej Liber fundationis episcopatus Vratislaviensis spisanej za czasów bp. Henryka z Wierzbna w latach 1295-1305 miejscowość wymieniona jest w zlatynizownej formie Lignite, jednak później dominują nazwy niemieckjęzyczne: Bernstadt (1329), Bernstad (1419), Bernstat (1579), Bierutow (1781) i wreszcie Bernstadt in Schlesien (1945).
|
|
|
WIDOK OD STRONY MIASTA, SZTYCH CHRISTIANUSA JENDERICHA Z XVIII STULECIA
|
P
o śmierci księcia Konrada Białego, ostatniego Piasta na tronie w Oleśnicy, władzę zwierzchnią nad zamkiem i miastem w roku 1495 przejął - za pośrednictwem króla Czech Władysława Jagiellończyka - Henryk I z Podiebradów, potomek królewskiego rodu Podiebradowiczów. Właściwy rozkwit warowni nastąpił jednak dopiero za panowania jego wnuka Henryka II, który Bierutów wybrał na swoją nową rezydencję i w latach 1534-1540 nadał mu renesansowe formy. Jego następcy nie przywiązywali już tak dużej wagi do tej lokalizacji, wskutek czego zamek kilkakrotnie oddawany był pod zastaw, m.in. w latach 1574-1604 rodzinie von Schnidel, co nie służyło jego rozwojowi jako reprezentacyjnej siedziby rodowej. W 1603 miał miejsce wielki pożar miasta, który zniszczył również część zabytkowej budowli, w tym najstarsze skrzydło wschodnie. Realizowana w latach 1622-24 z polecenia Henryka Wacława Podiebrada odbudowa przyniosła zmiany w przestrzennym rozplanowaniu i wystroju rezydencji - w efekcie powstał trzykondygnacyjny dwuskrzydłowy zespół składający się z prostopadle względem siebie ustawionych budynków: domu wschodniego i domu południowego, otwartych od strony dziedzińca filarowo-arkadowymi gankami, oraz z gotyckiej, lecz po rozbudowie znacznie wyższej wieży. Rozpoczęta w 1618 roku wojna trzydziestoletnia to okres powtarzających się grabieży i zniszczeń, również zamku i jego otoczenia. Na rok przed jej zakończeniem wygasła dynastia Podiebradów, a Bierutów przeszedł w ręce księcia Kristiana Ulryka Wirtenberskiego, z którego inicjatywy podwyższono o jedną kondygnację budynki mieszkalne i uatrakcyjniono ich wystrój zewnętrzny m.in. przez dobudowanie w skrzydle południowym barokowego portalu. Od strony miasta ksiażę kazał zbudować istniejącą do dziś ozdobną bramę główną, a w bezpośrednim otoczeniu, lecz już poza murami — założyć niewielkie ogrody.
|
|
ZAMEK NA LITOGRAFII THEODORA BLATTERBAUERA Z DRUGIEJ POŁOWY XIX WIEKU
|
Gdy nadciągnęła wojna trzydziestoletnia, Bierutów wielokrotnie przechodził z rąk do rąk. Gdy w roku 1643 stacjonowali tu żołnierze cesarscy, trzej z nich w jednym z zamkowych pomieszczeń urządzili sobie libację. Po opróżnieniu już paru gąsiorków wina, mocno podchmieleni wojacy postanowili wypić zdrowie diabła. Wiele już lat brali udział w zbrojnych wyprawach - raz na wozie raz pod wozem -trudniejszych opresji cało wynosili głowy - więc zdrowie tego, który jest władcą ciemności, niech będzie ich patronem w krwawych starciach i wyprawach. Stanęli, szklanice podnieśli do góry: Zdrowie diabła!
Ze zdumieniem spostrzegli, że obok jest czwarty towarzysz biesiady, z dziwnie gorejącymi oczami. Rozlał kolejną porcję trunku do naczyń i polecił wznieść jeszcze raz poprzedni toast. Żołnierze, choć zaniepokojeni dziwną postacią, powtórnie wykrzyknęli: Zdrowie diabła! W tym momencie siła potworna uniosła ich do góry i rzuciła o podłogę. Stracili przytomność. Gdy znaleziono ich rano nie przypominali już odważnych, dawnych zabijaków. Z przerażeniem opowiedzieli kompanom o nocnej przygodzie. Kronikarze zapisali, żę otrzymali pocałunek diabła. Niebawem w błahej potyczce zginęli wszyscy trzej. Powiadano, że diabeł zabrał swoją własność.
z książki R. Rogińskiego Zamki i twierdze w Polsce. Historia i legendy.
|
|
|
|
WIEŻA ZAMKOWA W XIX I NA POCZĄTKU XX WIEKU - PO LEWEJ LITOGRAFIA THEODORA BLATTERBAUERA, Z PRAWEJ PAMIĄTKOWA POCZTÓWKA
|
P
o śmierci ostatniego z rodu Wirtenbergów, Karola Krystiana Erdmana, pod koniec XVIII stulecia zaniedbany już budynek zaadaptowano na potrzeby nadleśnictwa. W obiekt nie inwestowano, co doprowadziło w latach 1829 i 1852 do częściowego zawalenia się arkadowych ganków, które zastąpiono drewnianymi. U schyłku XIX wieku wyburzono zrujnowane skrzydło wschodnie, a w południowym przeprowadzono generalny remont i przekazano do dyspozycji pruskiego następcy tronu. Druga wojna światowa nie miała na szczęście większego wpływu na stan zabytku. Po jej zakończeniu aż do lat 80. w zamku mieściły się biura Nadleśnictwa Bierutów, później przez jakiś czas funkcjonowało tutaj przedszkole Leśne Duszki, a część pomieszczeń zaadaptowano na mieszkania dla pracowników Lasów Państwowych. Po jakimś czasie budynek przeszedł pod zarząd Miejskiego Przedsiębiorstwa Gospodarki Mieszkaniowej, a mieszczące się w nim lokale - pod Rejon Budynków Komunalnych. W przyszłości planuje się adaptację obiektu na siedzibę regionalnych instytucji kulturalnych.
|
|
WIDOK NA ZACHOWANE SKRZYDŁO POŁUDNIOWE, FOTOGRAFIA Z OKRESU 20-LECIA MIĘDZYWOJENNEGO
|
|
|
BAROKOWA BRAMA ŁĄCZĄCA ZAMEK Z MIASTEM, KARTUSZ W PORTALU WEJŚCIOWYM SKRZYDŁA POŁUDNIOWEGO
|
D
o Bierutowa najłatwiej dojechać przez Wrocław/Oleśnicę, z którymi miasto jest dobrze skomunikowane. Autobusy PKS zatrzymują się bezpośrednio pod zamkiem. Z dworca PKP dojście zajmie około 10 minut. Zabytek położony jest we wschodniej części starego miasta. Samochód parkujemy przy wieży zamkowej lub przy Rynku. (mapa zamków województwa dolnośląskiego)
|
1. B. Guerquin: Zamki w Polsce, Arkady 1984
2. I. T. Kaczyńscy: Zamki w Polsce południowej, Muza SA 1999
3. L. Kajzer, J. Salm, S. Kołodziejski: Leksykon zamków w Polsce, Arkady 2001
4. R. Rogiński: Zamki i twierdze w Polsce. Historia i legendy, IWZZ 1990
|
W pobliżu:
Namysłów - zamek królewski XIVw., 13 km
Oleśnica - zamek książąt oleśnickich XIVw., przebudowany, 16 km
Jelcz - ruina zamku rycerskiego XIVw., 26 km
Oława - zamek książęcy XIVw., przebudowany, 29 km
|
|
|
Przy opustoszałym, pozbawionym zabytkowych kamienic Rynku, samotna wieża pochodząca przypuszczalnie z XV wieku. Jest to pozostałość po ratuszu miejskim, zniszczonym podczas działań wojennych w 1945 roku. Wieża zbudowana jest na planie kwadratu, zakończona ośmioboczną podstawą pod hełm i otoczona balustradą. Podczas remontu w 2006 umieszczono na niej zegar, który codziennie odgrywa hejnał miasta skomponowany przez jednego z jego mieszkańców.
|
|
|
Usytuowany nieco na południe od zamku kościół p.w. św. Katarzyny, zbudowany przed 1300. Jest to orientowana trójnawowa bazylika gotycka z barokowym wyposażeniem. W północno-zachodnim narożniku świątyni stoi wieża, w południowo-wschodniej części przy prezbiterium - zakrystia. Wewnątrz sklepienia kolebkowo-krzyżowe i kolebkowe z lunetami, o ostrołukowym przekroju. Barokowy ołtarz główny z 1661 roku przedstawia sceny Ostatniej wieczerzy i Ukrzyżowania Chrystusa.
|
tekst: 2014
fotografie: 2012
© Jacek Bednarek
|
|